Een aantal weken geleden is er vanuit de jeugd van verschillende kerken, een bijbelstudiegroep opgestart. We moesten nog een beetje zoeken naar een theorie die zou werken om een echt goede bijbelstudie te hebben. Toen kwam er iemand met een 'programma' wat werkte, Het ging namelijk zo:
Je vertelt waar je blij mee bent van de afgelopen 2 weken, en waar je je zorgen over maakt voor de komende 2 weken. Als iedereen aan de beurt is geweest dan ga je het bijbelgedeelte lezen die je voorgenomen had. Je leest het en het wordt naverteld door de hele groep, zodat het goed in je hoofd zit geprint. Als dat is gebeurt, ga je nadenken en bedenken wat God hiermee tegen jouw wilt zeggen, en hoe je het toe kunt passen op je zorgen.
Toen ik aan het nadenken was over mijn zegeningen, bedacht ik me dat ik zoveel zegeningen heb.
De laatste tijd haal ik vaak mijn buurjongetjes op en mijn buurmeisje om buiten te spelen. Ik heb het dan erg naar mijn zin, en de kinderen laten duidelijk dat zij het ook leuk vinden, en ik ontvang dan ook veel liefde van ze. Niet alleen deze oppaskinderen zijn voor mij een zegen. Vorige week pastte ik op 2 kinderen waar je ook geweldig mee kunt lachen, of 2 weken terug, toen ik op mocht passen op een baby van 5 weken oud, dat het zo prachtig is om zo'n klein ventje te zien, hoe wonderbaarlijk dat er iemand is die zo iets moois bedenkt. En het komende weekend dat ik van zaterdag op zondag mag oppassen op een schat van een meisje. Afgelopen week kreeg ik een kaartje van een gezin uit Brooklyn (helemaal uit New York, awesomeee! Toen ze een paar weken in Nederland waren, pastte ik op hun kinderen) met tekeningen van hun kinderen en onder een van die tekeningen stond: 'Big hug from B.' Hartverwarmend! En zo kan ik nog wel even doorgaan maar kortom mijn oppaskinderen zijn een grote zegen, verdeeld in zegeningen.
Nu is dat niet mijn enige zegen, gewoon het feit dat ik elke dag weer eten op mijn bordje heb (schandalig van mij, om daar dan over te zeuren, omdat het niet lekker is ;)) of dat ik elke dag weer kleren aanheb, het naar school gaan (niet vaak dat ik dat zeg maar heb toffe docenten en een prima klas), dat ik broers en zusjes heb, die ik af kan katten, maar nog steeds liefde van kan ontvangen.
Naast die zegeningen, heb ik nog een zegen waar ik erg gezegend mee ben. Namelijk mijn kerk! Ik was pas bij een aantal vrienden en we vroegen elkaar: 'hoe zie jij jezelf over 5 jaar?'
Ik zei dat ik hoopte nog steeds bij dezelfde kerk te zitten, met dezelfde dominee. Toen ze me vroegen wat ik dan ging doen als mijn dominee naar een andere kerk zou gaan, wist ik eerlijk gezegd geen antwoord. Als ik dus zeg dat ik gezegd ben met mijn kerk, houd dat in gezegend met mijn dominee, de mensen in mijn kerk, de worship, en mijn relatie met Jezus. Afgelopen jaar heb ik belijdenis gedaan in deze kerk (ICF) en heb er zeker geen spijt van. Een absolute zegen dat ik dat vrij en blij kan en mag doen!
Wat ik dus met deze blog duidelijk wilde maken is: Tel je zegeningen!
Kijk eens niet naar alle dieptepunten maar wat je allemaal gekregen hebt! Begin je gebed met een (of meerdere) dankpunt, en eindig er ook mee. Ik heb wel eens dat ik ergens voor bid, of iets vraag, en als ik het later heb ontvangen, dan vergeet ik er voor te danken, terwijl dat ook heel belangrijk is.
